Τα όνειρα μας

Τι είναι τελικά το όνειρο; Αυτό αναρωτήθηκα καθώς ξύπνησα από έναν εφιάλτη. Συνήθως όταν με ρωτάνε, λέω ότι τα όνειρα μπορεί να είναι απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν έχουμε βρει τον τρόπο να εκφράσουμε. Εικόνες από το μέλλον, κακά μαντάτα, και τελικά πράγματα τα οποία θα βιώσουμε. Τις περισσότερες φορές τα αγνοούμε ή τα ξεχνάμε, δεν δίνουμε σημασία και κάποια στιγμή χάνουμε το δικαίωμα στο όνειρο…

Αισθανόμαστε πως είναι ψεύτικα, ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να είναι εφικτά και απλά τα διαγράφουμε! Μέσα απ’ αυτά όμως, μπορούμε να βρούμε την ελπίδα. Μία ελπίδα χαμένη στις στάχτες τις καθημερινότητας. Κάθε όνειρο, δείχνει πως έχουμε κάτι να περιμένουμε. Ίσως ένα νέο ξεκίνημα, κάτι που θα μας ξυπνήσει από αυτό που ζούμε. Όμως, κάθε λεπτό που περνάει μπορεί να αλλάξει τα πάντα και η προσμονή του, είναι ένας λόγος για να μάθουμε πως δεν υπάρχουν όμοιες στιγμές, μόνο όμοιες σκέψεις που τριγυρίζουν στο μυαλό μας και χάνονται…

Εμείς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας σαν μετριότητα. Σταματάμε να δίνουμε σημασία στα όνειρα. Γιατί, θεωρούμε πως είναι σίγουρο, ότι τα πράγματα που θα κατακτήσουμε στην ζωή μας θα είναι μέτρια, λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να ξεφύγουν και καταβάλουν πάντα προσπάθεια να γίνουν κάτι καλύτερο, διότι δεν θέλουν να ανήκουν στην κατηγορία της μετριότητας.

Όλοι στην ζωή μας χάνουμε και κερδίζουμε πράγματα και ανθρώπους. Όμως αυτά που χάνουμε δεν γίνεται να αντικατασταθούν με τίποτα άλλο. Βέβαια με αυτή τη σκέψη καταφέρνουμε να χάσουμε και οτιδήποτε νέο έρχεται στην ζωή μας, δηλαδή δεν το αποδεχόμαστε. Αυτό όμως δεν είναι σωστό και εμπεριέχει κάποιον κίνδυνο γιατί ο χρόνος δεν είναι επιεικής στις αναμνήσεις. Πρέπει να προχωράμε.

Αυτά τα ξωτικά του ονείρου μας, που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει. Πρέπει να τα ακολουθούμε και να τα προσέχουμε. Αν πληγωθούν, τότε βυθιζόμαστε στην μετριότητα μας και αρχίζουμε να φοβόμαστε τη μοναξιά, αισθανόμαστε ότι ο χρόνος κυλάει αργά και ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε, ένα σωσίβιο στη ζωή μας.

Σκεφτείτε τα όνειρα που κάναμε όταν ήμασταν παιδία. Ναι, τότε που πιστεύαμε πως όλος ο κόσμος μπορεί να γίνει δικός μας. Το σημαντικό όμως είναι να συνεχιστεί… Έτσι, μεγαλώνοντας να αισθανόμαστε πως ο κόσμος μπορεί να γίνει δικός μας έστω και αν κάποιοι δεν θέλουν να μας τον χαρίσουν. Όπως είχε πει και η Ελιονόρ Ρούσβελτ, γυναίκα του πρώην αμερικανού προέδρου Φράνκο Ντελάνο Ρούσβελτ:

«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στη ομορφιά των ονείρων τους…»

Του Φίλιππου Παναγιώτου
Πηγή:sport-fm.gr