Λες και ήταν χθες...

4 Ιουλίου 2004-4 Ιουλίου 2009: Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την ημέρα μια παρέα από 23 Έλληνες ποδοσφαιριστές καθοδηγούμενη από έναν Γερμανό προπονητή κατάφερε να σηκώσει ένα ολόκληρο έθνος στα ουράνια κάνοντας πράξη τη λαϊκή απαίτηση «Σήκωσέ το». Το www.sport-fm.gr σάς θυμίζει την αξέχαστη πορεία από την αμφισβήτηση στην κορυφή της Ευρώπης.

Από την αμφισβήτηση στην επιτυχία

Όταν το φθινόπωρο του 2002 ξεκινούσε η προσπάθεια πρόκρισης της εθνικής μας ομάδας στα τελικά του EURO 2004 ουδείς θα μπορούσε να διανοηθεί πού θα μπορούσαμε να φτάσουμε. Μια απλή πρόκριση στους 16 της τελικής φάσης θα ήταν ήδη μια πολύ σημαντική επιτυχία.

Το ξεκίνημα κάθε άλλο παρά αποδείχθηκε το ήμισυ του παντός. Δύο απανωτές ήττες, με το ίδιο σκορ 2-0, από την Ισπανία στο «Απόστολος Νικολαΐδης» και την Ουκρανία στο Κίεβο και το μικρόβιο της αμφισβήτησης είχε αρχίσει να μεταδίδεται. Δεν έλειψαν αυτοί που ζητούσαν το κεφάλι του Ότο Ρεχάγκελ επί πίνακι θεωρώντας τον υπεύθυνο για ένα ακόμη όνειρο που είχε αρχίσει να σβήνει. Η απάντηση όμως ήρθε άμεσα και αποστομωτικά. Η νίκη επί της Αρμενίας αποτέλεσε απλά το έναυσμα για αντεπίθεση, ενώ η άλωση του «Λα Ρομαρέδα» και η επικράτηση επί της Ισπανίας με το γκολ του Γιαννακόπουλου έκανε τους πιο πολλούς να αρχίσουν να πιστεύουν στο θαύμα. Τρεις ακόμη νίκες, όλες με το φτωχό πλην υπέραρκετο 1-0, απέναντι σε Ουκρανία, Αρμενία και Βόρεια Ιρλανδία και η Ελλάδα είχε πια εξασφαλίσει την παρουσία της στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση για δεύτερη φορά στην ιστορία της.

Η αρχή του θαύματος

Το… στραπάτσο του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 δεν άφηνε περιθώρια για μεγάλα λόγια και προσδοκίες. Μια αξιοπρεπής εμφάνιση και… όπου φτάσουμε, ήταν η απάντηση στο στόμα των περισσοτέρων διεθνών στο ερώτημα ποιος είναι ο στόχος στη διοργάνωση αυτή. Τα προμηνύματα πάντως ήταν αρκούντως ικανοποιητικά, αφού αν εξαιρεθεί το βαρύ 4-0 σε φιλικό με την Ολλανδία, η αρμάδα του Ότο είχε πραγματοποιήσει πειστικές εμφανίσεις, μια από τις οποίες απέναντι και στην μετέπειτα… πελάτισσα Πορτογαλία, την οποία υποχρέωσε το Νοέμβριο του 2003 σε φιλική ισοπαλία 1-1 στο πρώτο από τα τρία παιχνίδια που έδωσαν οι δύο ομάδες μέσα σε επτά μήνες. «Η αρχαία Ελλάδα είχε 12 θεούς, η σύγχρονη έχει 11», έγραφε το πούλμαν που περίμενε την ελληνική αποστολή φτάνοντας στην Πορτογαλία. Και εκείνοι βάλθηκαν να τους αποδείξουν του λόγου το αληθές…

Νίκη και… ραντεβού στον τελικό

12/6/2004: Δυσκολότερο έργο δεν θα μπορούσε να περιμένει η ελληνική ομάδα στον πρώτο της αγώνα σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Αντίπαλός της η διοργανώτρια Πορτογαλία που είχε εκδικητικές τάσεις απέναντι στην Ελλάδα μετά το πάθημα του Νοεμβρίου. Η ελληνική ομάδα μπαίνει στο γήπεδο με άγριες διαθέσεις και δεν καταλαβαίνει από έδρες και προγνωστικά. Μόλις στο 6’ ο Καραγκούνης παίρνει τη μπάλα μετά από λάθος του Πάολο Φερέιρα, διανύει λίγα μέτρα και έξω από την περιοχή εξαπολύει έναν κεραυνό που καταλήγει στα δίχτυα του Ρικάρντο. Το γκολ πανηγυρίζεται έξαλλα και όλοι όσοι παρακολουθούν τον αγώνα αναρωτιούνται «Λες;». Οι διεθνείς απαντούν και σε αυτό το ερώτημα χτυπώντας στο έκτο λεπτό και του δευτέρου ημιχρόνου. Ο Σεϊταρίδης προελαύνει από τα δεξιά και αναγκάζει τον Κριστιάνο Ρονάλντο να τον γκρεμίσει εντός περιοχής. Ο Πιερλουίτζι Κολίνα δείχνει αμέσως την άσπρη βούλα και ο Μπασινάς με περισσή ψυχραιμία κάνει το 2-0. Στα λεπτά που ακολουθούν το αμυντικό τείχος της ελληνικής ομάδας αποκρούει σχετικά εύκολα τις επιθέσεις των Πορτογάλων που όσο περνάει η ώρα δείχνουν να χάνουν την ψυχραιμία τους. Το γκολ του Ρονάλντο στο 93’ σκορπά ανησυχία στις τάξεις των Ελλήνων, αλλά ο Ζαγοράκης παίρνει τη μπάλα… σπίτι του μέχρι το τελευταία σφύριγμα. Πορτογαλία-Ελλάδα 1-2. Τρεις βαθμοί στο σακούλι, μα ακόμη μεγαλύτερο κέρδος η πίστη πως «η Ελλάδα μπορεί».

Βήμα δεύτερο

16/6/2004: Με την ψυχολογία στα ύψη πλέον, η ελληνική ομάδα ετοιμάζεται για τη δεύτερη πρόκληση απέναντι σε μια εξίσου γνωστή αντίπαλο, με εξίσου εκδικητικές τάσεις, την Ισπανία. Οι «φούριας ρόχας» προηγούνται στο 28’ με τον Μοριέντες, ωστόσο η ελληνική ομάδα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Ο Ότο Ρεχάγκελ περνά στο 52’ τον Βασίλη Τσιάρτα και 15 λεπτά αργότερα εκείνος με μπαλιά διαβήτη 50 μέτρων βρίσκει μέσα στην περιοχή τον Άγγελο Χαριστέα. Αυτός κατεβάζει υποδειγματικά τη μπάλα και με δυνατό σουτ «τρυπά» τον Κασίγιας ισοφαρίζοντας κόντρα στη ροή του αγώνα. Το τελευταίο 25λεπτο είναι εφιαλτικό, αφού οι Ισπανοί πιέζουν για τη νίκη και χάνουν πολλές ευκαιρίες. Ο Νικοπολίδης και της… αμύνης τα παιδιά στέκονται στο ύψος τους και το τελικό 1-1 φέρνει την Ελλάδα μια ανάσα από τους οκτώ.

Η πιο γλυκιά ήττα της ζωής μας

20/6/2004: Αρκούμενη απλά σε έναν βαθμό, αλλά προκρινόμενη υπό προϋποθέσεις ακόμη και με ήττα, η ελληνική ομάδα υποδέχεται την αδιάφορη Ρωσία για να «σφραγίσει» το θαύμα. Κιριτσένκο στο 2’ και Μπουλίκιν στο 17’ βάζουν τους Ρώσους μπροστά στο σκορ με 2-0, κάτι που αυτόματα σημαίνει πως με νίκη των Πορτογάλων η ελληνική ομάδα μένει εκτός προημιτελικών. Ο Ζαγοράκης φωνάζει στους συμπαίκτες του να ξυπνήσουν και εκείνοι ανταποκρίνονται. Μετά από μια απίστευτη χαμένη ευκαιρία του Χαριστέα σε σέντρα του Βενετίδη, ο Βρύζας ένα λεπτό πριν τη λήξη του ημιχρόνου γίνεται αποδέκτης της μπάλας μετά από κεφαλιά του Παπαδόπουλου και με πλασέ κάνει μειώνει σε 2-1. Το γκολ αυτό αποδεικνύεται χρυσάφι, αφού χαρίζει στην ελληνική ομάδα την πρόκριση και η ήττα πανηγυρίζεται πιο πολύ και από τη νίκη της πρεμιέρας.

Απέναντι στους… προκάτοχους

25/6/2004: Επόμενος αντίπαλος η κάτοχος του θεσμού, Γαλλία, στα προημιτελικά. Όλοι στην Ελλάδα θεωρούν σχεδόν βέβαιο τον αποκλεισμό και κάνουν λόγο για επιτυχημένη πορεία που αναγκαστικά θα σταματήσει πάνω στον Ζιντάν και την παρέα του. Τα παιδιά του Ότο και πάλι τους διαψεύδουν. Μετά από ένα στείρο πρώτο ημίχρονο στο οποίο η ελληνική ομάδα κλέβει τις εντυπώσεις από τους «τρικολόρ», η Εθνική παίρνει το προβάδισμα στο 65’. Ο Ζαγοράκης ως άλλος Ζιντάν «αδειάζει» τον Λιζαραζού, μπαίνει μέσα στην περιοχή των Γάλλων και σεντράρει συστημένα προς τον Άγγελο Χαριστέα. Εκείνος κάνει του… κεφαλιού του και στέλνει τη μπάλα στο παραθυράκι του Μπαρτέζ για το 1-0. Η άμυνα αντέχει την φλύαρη πίεση των «πετεινών» και το τελικό 1-0 βρίσκει την Ελλάδα στους τέσσερις. Η μεγαλύτερη επιτυχία, μέχρι την επόμενη φυσικά…

Φέρτε μας την Τσεχία

1/7/2004: Οι Έλληνες διεθνείς προσπαθούν να μείνουν προσγειωμένοι, αν και στα αυτιά τους έχουν φτάσει πληροφορίες για το τι γίνεται σε όλη την Ελλάδα, αλλά και όπου υπάρχει ελληνισμός. Το «Σήκωσέ το» γίνεται σουξέ, αλλά για να γίνει και πράξη, θα πρέπει πρώτα να καμφθεί η αντίσταση της Τσεχίας, της κατά γενική ομολογία κορυφαίας ομάδας της διοργάνωσης. Η παρέα του Νέντβεντ «πιάνει» από το λαιμό την ελληνική ομάδα και σφυροκοπάει την εστία της. Πότε ο Νικοπολίδης και πότε το δοκάρι του (σε σουτ του Ροσίτσκι) κρατούν την ελληνική εστία ανέπαφη την ώρα που ο Καψής δίνει ομηρικές μονομαχίες με τον δίμετρο Κόλερ και ο Σεϊταρίδης εξουδετερώνει τον Μπάρος. Μετά από 90 λεπτά το αποτέλεσμα παραμένει στο 0-0 και οι δύο ομάδες οδηγούνται στην παράταση. Οι Έλληνες διεθνείς οπλισμένοι με το πάθος για το όνειρο ξεκινούν δυνατά και χάνουν σημαντικές ευκαιρίες με τον Γιαννακόπουλο και τον Δέλλα να προηγηθούν. Ο τελευταίος κρατά το καλύτερο για το τέλος. Στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, ο Τσιάρτας στέλνει τη μπάλα απευθείας στο κεφάλι του Δέλλα και αυτός στα δίχτυα του Τσεχ. Όχι «ασημένιο», αλλά στην κυριολεξία χρυσό γκολ, αφού οι Τσέχοι δεν προλαβαίνουν να κάνουν καλά-καλά τη σέντρα και ο «γουρλής» Κολίνα στέλνει με το σφύριγμά του την Ελλάδα στον τελικό.

Η ώρα της στέψης

4/7/2004: Αντίπαλος στον τελικό της 4ης Ιουλίου η… τυπικά γηπεδούχος Πορτογαλία, αφού στις εξέδρες του Ντα Λουζ μπορεί οι Ίβηρες να υπερτερούν αριθμητικά, αλλά οι φωνές των 10.000 και πλέον Ελλήνων δονούν την ατμόσφαιρα. Το παιχνίδι είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ελληνικής ομάδας και το γκολ έρχεται στην κατάλληλη στιγμή. Στο 57’ ο Μπασινάς ντύνεται… Τσιάρτας, εκτελεί το κόρνερ από τα δεξιά και ο Άγγελος Χαριστέας νικά στον αέρα όλη την πορτογαλική άμυνα και τον Ρικάρντο ανοίγοντας το σκορ. Οι Πορτογάλοι πιέζουν, αλλά η ιστορία έχει ήδη γραφτεί και ο αγώνας λήγει. Η Ελλάδα είναι Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Με το τελευταίο σφύριγμα χιλιάδες Έλληνες ξεχύνονται στους δρόμους. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης, ανεξάρτητα από συλλογικές προτιμήσεις που πλέον φαντάζουν τόσο ασήμαντες, αγκαλιάζονται και τραγουδούν.

Αντώνη, Γιούρκα, Στέλιο, Νίκο, Τραϊανέ, Άγγελε, Θοδωρή, Στέλιο, Βασίλη, Ντέμη, Κώστα, Φάνη, Τάκη, Ζήση, Παντελή, Γιώργο, Γιάννη, Μιχάλη, Γιώργο, Κώστα, Δημήτρη, Βασίλη, Ότο και Γιάννη

…σας ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις.

Οι ήρωες της Πορτογαλίας

1. Αντώνης Νικοπολίδης
2. Γιούρκας Σεϊταρίδης
3. Στέλιος Βενετίδης
4. Νίκος Νταμπίζας
5. Τραϊανός Δέλλας
6. Άγγελος Μπασινάς
7. Θοδωρής Ζαγοράκης
8. Στέλιος Γιαννακόπουλος
9. Άγγελος Χαριστέας
10. Βασίλης Τσιάρτας
11. Ντέμης Νικολαΐδης
12. Κώστας Χαλκιάς
13. Φάνης Κατεργιαννάκης
14. Τάκης Φύσσας
15. Ζήσης Βρύζας
16. Παντελής Καφές
17. Γιώργος Γεωργιάδης
18. Γιάννης Γκούμας
19. Μιχάλης Καψής
20. Γιώργος Καραγκούνης
21. Κώστας Κατσουράνης
22. Δημήτρης Παπαδόπουλος
23. Βασίλης Λάκης

Ότο Ρεχάγκελ, Γιάννης Τοπαλίδης